Aardige mensen, Amerikanen, zak
Door: L&P
Blijf op de hoogte en volg Peti
21 Augustus 2017 | Verenigde Staten, Astoria
Aardige mensen, Amerikanen, zak gevonden en Peti gevallen
Maandag 14 Augustus
De oversteek naar Port Angeles, even de laatste fietsroutemap ophalen op het postkantoor en de tocht in Amerika kan beginnen. Op het postkantoor kon men niets vinden. Toen we ze het track en trace nummer lieten lezen, begon het echte zoeken.
Eerst een man, toen twee en later zelfs met drie personen!! Anderhalf uur later verlieten we het postkantoor met de map. Het gevolg was dat we op dinsdag verder moesten fietsen om nog een camping te halen. Maar als dan de brug vlak voor je voeten omhoog gaat en je een half uur moet wachten en vervolgens een lekke band rijdt was het wel duidelijk dat we het die dag niet gingen halen. Op zoek naar een plaatsje om wild te camperen zagen we twee mensen zitten en vroegen we of we bij hun in de tuin ons tentje op mochten slaan. Die nacht hebben we bij Mark en Linda in de tuin geslapen. Het is even wennen in Amerika, zoeken naar een nieuw ritme. Staan we ergens stil om de weg te zoeken komen er direct mensen naar je toe om hulp aan te bieden. We fietsen pas sinds dinsdag op de officiele Pacific Coast route. De afstanden zijn verder dan we denken, mijlen zijn geen kilometers en de eerste dagen zijn we meerdere keren op een Mall verdwaald. Je komt zo'n winkelcentrum opgefietst, gaat daar op zoek naar een supermarkt. De supermarkten zelf zijn zo groot, dat je al bijna een kilometer moet lopen door alle gangen om die paar boodschappen te vinden die we nodig hebben. Dan kom je buiten en denk je, waar ben ik de Mall binnengefietst. Want een Mall ligt altijd op een kruising van vele wegen. Twee keer meer dan een half uur moeten zoeken voordat we weer op de route zaten. Woensdag naar een bibliotheek om allerlei formulieren van West Jet te printen, in te vullen en te ondertekenen en vervolgens weer in te scanner en digitaal terug te sturen. Alweer een dag van weinig kilometers. Komen we er drie uur later achter dat ik (Peti) mijn mobiel in de bibliotheek heb laten liggen. Een spontaan aanbod van een medewerkster van de bieb om de mobiel 's avonds 30 km naar de camping te komen brengen werd door ons in dankbaarheid aangenomen. Gelukkig, donderdag eindelijk een normale dag. Nou ja, die toch anders af liep dan we gedacht hadden. We kregen 's avonds plotseling het bericht dat na twee en een halve week de zak met bagage gevonden is. We laten hem maar naar Nederland sturen, want op de fiets kunnen we niets met al die dubbele spullen.
Helaas ging het vrijdagochtend na twee kilometer al goed mis. Leo zoekt naar de wegaanduiding, ziet dat we vermoedelijk verkeerd zitten, terwijl Peti op de GPS kijkt, raken we elkaar en maakt Peti een onfortuinlijke val. Gelukkig even geen verkeer aanwezig maar op een weg met losse kiezels loopt het toch vervelend af. Schaafwonden op neus, kin, handen en knie en lig je daar, alles vol bloed wonden schoon te maken met het water uit de bidon. Rijden we al zoveel jaren naast en achter elkaar, maar dit is ons nog nooit overkomen. En zoals elke val met de fiets komen de echte klachten pas uren later. Last van schouders, prikkende vingers en stijve knie. Nu twee dagen later beginnen de wonden al weer een beetje te helen en de gewrichten weer te functioneren. Misschien wel omdat we op de dag van de val toch nog meer dan 90 km gefietst hebben. We halen niet elke dag de afstand die we de avond van te voren inplannen, de Pacific wind in combinatie met meer klimmen dan verwacht zorgt soms voor te veel vertraging. Dus toets je dan zoek camping op de GPS en kom je op de meest vreemde plaatsen terecht. Zo hebben we gisteren geslapen op een officieel RV Park, maar in dit geval was het meer een kamp in de Nederlandse betekenis van het woord. Het was er een bende, maar we voelden er ons veilig en mochten er voor niks douchen en slapen. Vandaag, zondag hebben we de staat Washington verlaten en zijn in Oregon aangekomen. Morgen een belangrijke dag, want om 10 uur is er een totale zonsverduistering (eclips) in Oregon, die daar erg goed is te zien schijnt te zijn. De Amerikanen hebben ons meerdere malen gewaarschuwd voor een grote chaos op de weg, omdat men massaal dit fenomeen wil aanschouwen. We zien morgen wel, we fietsen er gewoon doorheen.
Groetjes Peti en Leo
Maandag 14 Augustus
De oversteek naar Port Angeles, even de laatste fietsroutemap ophalen op het postkantoor en de tocht in Amerika kan beginnen. Op het postkantoor kon men niets vinden. Toen we ze het track en trace nummer lieten lezen, begon het echte zoeken.
Eerst een man, toen twee en later zelfs met drie personen!! Anderhalf uur later verlieten we het postkantoor met de map. Het gevolg was dat we op dinsdag verder moesten fietsen om nog een camping te halen. Maar als dan de brug vlak voor je voeten omhoog gaat en je een half uur moet wachten en vervolgens een lekke band rijdt was het wel duidelijk dat we het die dag niet gingen halen. Op zoek naar een plaatsje om wild te camperen zagen we twee mensen zitten en vroegen we of we bij hun in de tuin ons tentje op mochten slaan. Die nacht hebben we bij Mark en Linda in de tuin geslapen. Het is even wennen in Amerika, zoeken naar een nieuw ritme. Staan we ergens stil om de weg te zoeken komen er direct mensen naar je toe om hulp aan te bieden. We fietsen pas sinds dinsdag op de officiele Pacific Coast route. De afstanden zijn verder dan we denken, mijlen zijn geen kilometers en de eerste dagen zijn we meerdere keren op een Mall verdwaald. Je komt zo'n winkelcentrum opgefietst, gaat daar op zoek naar een supermarkt. De supermarkten zelf zijn zo groot, dat je al bijna een kilometer moet lopen door alle gangen om die paar boodschappen te vinden die we nodig hebben. Dan kom je buiten en denk je, waar ben ik de Mall binnengefietst. Want een Mall ligt altijd op een kruising van vele wegen. Twee keer meer dan een half uur moeten zoeken voordat we weer op de route zaten. Woensdag naar een bibliotheek om allerlei formulieren van West Jet te printen, in te vullen en te ondertekenen en vervolgens weer in te scanner en digitaal terug te sturen. Alweer een dag van weinig kilometers. Komen we er drie uur later achter dat ik (Peti) mijn mobiel in de bibliotheek heb laten liggen. Een spontaan aanbod van een medewerkster van de bieb om de mobiel 's avonds 30 km naar de camping te komen brengen werd door ons in dankbaarheid aangenomen. Gelukkig, donderdag eindelijk een normale dag. Nou ja, die toch anders af liep dan we gedacht hadden. We kregen 's avonds plotseling het bericht dat na twee en een halve week de zak met bagage gevonden is. We laten hem maar naar Nederland sturen, want op de fiets kunnen we niets met al die dubbele spullen.
Helaas ging het vrijdagochtend na twee kilometer al goed mis. Leo zoekt naar de wegaanduiding, ziet dat we vermoedelijk verkeerd zitten, terwijl Peti op de GPS kijkt, raken we elkaar en maakt Peti een onfortuinlijke val. Gelukkig even geen verkeer aanwezig maar op een weg met losse kiezels loopt het toch vervelend af. Schaafwonden op neus, kin, handen en knie en lig je daar, alles vol bloed wonden schoon te maken met het water uit de bidon. Rijden we al zoveel jaren naast en achter elkaar, maar dit is ons nog nooit overkomen. En zoals elke val met de fiets komen de echte klachten pas uren later. Last van schouders, prikkende vingers en stijve knie. Nu twee dagen later beginnen de wonden al weer een beetje te helen en de gewrichten weer te functioneren. Misschien wel omdat we op de dag van de val toch nog meer dan 90 km gefietst hebben. We halen niet elke dag de afstand die we de avond van te voren inplannen, de Pacific wind in combinatie met meer klimmen dan verwacht zorgt soms voor te veel vertraging. Dus toets je dan zoek camping op de GPS en kom je op de meest vreemde plaatsen terecht. Zo hebben we gisteren geslapen op een officieel RV Park, maar in dit geval was het meer een kamp in de Nederlandse betekenis van het woord. Het was er een bende, maar we voelden er ons veilig en mochten er voor niks douchen en slapen. Vandaag, zondag hebben we de staat Washington verlaten en zijn in Oregon aangekomen. Morgen een belangrijke dag, want om 10 uur is er een totale zonsverduistering (eclips) in Oregon, die daar erg goed is te zien schijnt te zijn. De Amerikanen hebben ons meerdere malen gewaarschuwd voor een grote chaos op de weg, omdat men massaal dit fenomeen wil aanschouwen. We zien morgen wel, we fietsen er gewoon doorheen.
Groetjes Peti en Leo
-
21 Augustus 2017 - 20:53
HERMAN:
Hoi Peti en Leo,
Dank voor jullie verslag vol "leven". Jullie kwamen om te fietsen, maar er gebeurt wel heel veel meer.... goede humeur-test denk ik zo. Ik hoop dat de verrassingen blijven maar iets minder enerverend worden.... dan gaat het echt onbekommerd genieten worden.
Hartelijke groet en 'n heel goede tocht!
Herman -
22 Augustus 2017 - 09:07
Hilde:
Hoi Peti en Leo,
Wat een mooie verhalen. Ik hoop dat de schoonheid nog steeds ruim opweegt tegen de tegenslagen. Theo is sinds gisteren ook weer op de boot gestapt. Zijn knie doet het weer. Hij heeft nog een paar weken, maar het is hier lekker weer en hij moet nog wel rekening houden met zijn knie, dus hij blijft in Nederland rondvaren. Ondertussen kijken we uit naar jullie volgende verslag. Groeten,
Hilde -
22 Augustus 2017 - 09:12
Ger En Dimph:
Hoi Peti en Leo, zoveel pech als deze reis hebben jullie nog niet zo vaak gehad he, gelukkig maar, want ik heb met jullie te doen hoor. Hopelijk heb je niet al teveel last meer van de val. Doe het rustig aan en hoop dat jullie verdere ellende bespaard blijft.
Groetjes van ons. -
22 Augustus 2017 - 10:03
Nel:
Hoi Peti en Leo, wat een avonturen beleven jullie! Hopelijk gaat het weer een stuk beter met je, Peti. Zo'n val bezorgt je een hoop pijn. Hebben jullie de zonsverduistering mee kunnen maken? Geniet van jullie geweldige tocht en we blijven jullie verslagen met plezier volgen. Hopelijk zijn de volgende zonder zorgen.
Groetjes,
Nel van Kees. -
23 Augustus 2017 - 23:07
Jos Van Rooij:
Leo en Peti,
ik lees met veel plezier jullie verhalen en leef met jullie mee. Wat een pech, maar jullie zijn niet klein te krijgen, dat blijkt wel weer. Heel veel plezier aan jullie reis. Ik ben aan mijn pensioen begonnen. Na eerst nog enkele weken opgeruimd te hebben en mensen bezocht, van ik de laatste maanden iemand begraven had, ben ik nu aan het schuren en schilderen en het bevalt me prima. Lekker eenvoudig werk, rustig een beetje na denken en wat naar muziek luisteren ... Ik zal niet iedere keer reageren, maar volg jullie graag. hartelijke groeten, Ook van Els. -
24 Augustus 2017 - 14:11
Annie:
O wat heerlijk dat jullie beide zulke gezonde fitte mensen zijn! dan lezen we tenminste nog eens wat avonturen! En die ijzeren conditie brengt jullie ver ! :) Vooral heel veel genieten van al t moois en de minder leuke dingen snel vergeten. Houd goeie koers
-
24 Augustus 2017 - 17:07
Titus En Jeanneke:
Hoi Peti en Leo,
Tjonge jonge wat een verhalen allemaal! Wat hebben jullie in die 3 weken al veel beleefd en ook ellende gehad. Het zat beslist niet mee allemaal, zeg! Wat zijn jullie toch een stel dappere dodo's en doorzetters!!
Hopelijk gaat het nu op rolletjes lopen en kunnen jullie onbekommerd gaan genieten van deze prachtige fietstocht.
Veel liefs van ons tweetjes. -
24 Augustus 2017 - 22:44
Marthe En Jac:
Nou, nou, wat een avontuur beleven jullie al in deze eerste weken! Nu verder maar een beetje kalm aan met al die enerverende belevenissen. Het is zo wel welletjes! Niet zo close meer worden onderweg! Doe dat maar op handzamere momenten! En aan die zak, daar vinden jullie nu natuurlijk geen zak meer aan. Logisch.
We gaan er van uit dat jullie toch wel even hebben stilgestaan om naar de zonsverduistering te kijken??
Ga lekker verder met reizen, verkennen, ervaren, genieten en ontdekken op jullie bikes!! Geniet van alle gave dingen op jullie pad!! Het gaat jullie goed!!!!
Lieve groet van ons!!
-
25 Augustus 2017 - 09:04
Geertje:
Wat een obstakels, maar daartegenover bijzondere mensen op jullie weg!
Jullie komen er wel..samen sterk! Geweldig.
Geniet van jullie avonturen, die je toch maar mooi samen beleven.
Kus van ons, Dick en Geertje -
26 Augustus 2017 - 15:06
Ad En Annie Van Rooij:
Al met al een moeilijke start dus. Gelukkig valt de lichamelijke schade mee en kun je weer gewoon verder fietsen.
En nou maar hopen dat voor de rest van de reis je verdere ongemakken bespaard zullen blijven.
Maar misschien is dat iets teveel van het goede. Maar het maakt het allemaal wel heel bijzonder.
Geniet verder van je tocht en tot het volgende verslag. -
27 Augustus 2017 - 13:47
Linda :
Sorry, ik moest eigenlijk ook een beetje lachen toen ik dit verslag las. Zag het helemaal voor me!
Jullie kunnen op je oude dag een heel boek vullen met dit soort verhalen erin. Vind het nog steeds knap wat jullie hier presteren en dat voor mensen al boven de 50.....ahummmmm.
Het fietsen door mooie streken elders op de wereld doen jullie toch maar. Ben soms zelfs jaloers!
Nog veel plezier samen de komende tijd! -
27 Augustus 2017 - 21:31
Desiree:
Morgen start het schooljaar weer.
We hebben een goede vakantie gehad.
Geniet van jullie fietstocht!
Ciao!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
